Soms het ik het gevoel dat ik nu pas toe kom aan het verwerken van de dingen die de afgelopen jaren zijn gebeurd in mijn leven….Juist nu, nu alles tot rust is gekomen. Eindelijk gaat het “normaal” in mijn leven. Wat is eigenlijk “normaal” …? Ik merk het aan de dromen die ik heb… Ik probeer ze een plekje te geven…soms schrijf ik ze op, merk dat dat oplucht. hoe raar ze ook zijn 😉 Heb veel aan een boekje wat ik jaren terug heb gekocht,. het heet vingerafdruk van verdriet. Gaat over rouwverwerking….Want ook al is er dan niet echt iemand overleden, toch maak je een soort van rouwproces door….en in dit boekje staan dingen beschreven waar ik heel veel aan heb….
Een gedicht schrijf ik hier neer…
Als de golven van de zee.
Soms overvalt mij dat waarom.
Het valt als een strik om mij heen.
Ik kom er niet uit.
Het waarom verstikt me haast,
sluit me af.
Trekt me naar beneden,
maakt me razend.
Niemand
die het waarom kan geven.
Geen mens…
geen God.
Elk daarom sluit me verder af.
In mijn waarom ben ik alleen.
Langzaam aan drijft de bui over.
Het waarom verliest zijn greep over mij.
een daarom is er niet gekomen,
maar wel “hoe nu verder?
Wie ben ik nu:?
Hoe ga ik door?
Mijn waarom verandert
in een waartoe.
Stap voor stap.
Vind ik mijn weg verder met mijn verlies en met mijn kansen.
Niet berusting is mijn antwoord,
maar aanvaarding.:
een nieuwe weg aanvaarden en zo mijn nieuwe bestemming vinden.
Een lotgenote,.
(Uit een vingerafdruk, Manu Keirse)
