Een dag als vandaag….zo op het eerste gezicht leek het een dag te worden zoals zovelen.. De dag begon zo heerlijk rustig. Manlief naar zijn werk ik nog even snoezen…Daarna ontbijt enz…je kent het wel. op vrijdagmorgen ga ik altijd even naar mijn moeder toe. Bakkie doen en wat praten. Zo ook vandaag. Tegenwoordig ga ik zoveel mogelijk lopend overal naar toe. Het is goed voor mijn conditie en je ziet zo nog eens wat. Vaak kom ik ook mensen tegen. De één groet je en de ander niet…Maakt niet uit. En soms raak je ook in gesprek met mensen. Heerlijk vind ik dat…Over de alledaagse dingen even praten en zo heel soms gaat zo´n gesprek veel verder… Dan begint iemand zijn/haar hart te luchten over dingen die er echt toe doen. Dingen die je raken en die je enorm kunnen bezig houden. Vandaag was dus zo’n dag! Ik ga niet al te diep er op in om de privacy te waarborgen. Maar wat me enorm raakte en nu nog bezig houdt…is dat sommige mensen wel enorm veel moeite op hun pad krijgen. De spreuk sommige worden door het leven gedragen en sommige geslagen…kwam dan ook in me op terwijl we aan het praten waren. Hoeveel kan een mens hebben? Wanneer is het genoeg en wanneer komt dan die druppel die teveel kan zijn..? Ik dacht bij mezelf…nu kan ik zeggen dat God kracht naar kruis geeft…maar dat voelde niet helemaal goed ook al weet ik uit ervaring dat het echt zo is. Maar dat ervaar je en zie je meestal pas achteraf.. Wat zeg je dan tegen iemand die het zo moeilijk heeft… Meestal heb ik wel wat te zeggen…maar voelde me dit keer behoorlijk machteloos… Die persoon weet dat ik er zijn zal als het nodig is. Dat ik bidt.. Het laatste stuk heb ik langs de rand van de polder gelopen om een frissen wind te ervaren in mijn hoofd. Het gedicht hieronder is dan ook voor die persoon. Weet dat ik aan je denk en voor je bidt en er voor je wil zijn. Maar God is dat ook, ook al voelt dat nu even niet zo…
Dikke kus! Wilma.
Perikelen 