De regels van…..

Het houdt me al een tijden bezig…Hoe mensen veranderen als ze ergens anders komen te wonen…Wanneer ze door diverse omstandigheden niet meer thuis in hun eigen “vertrouwde” omgeving kunnen zijn. Dat is zo moeilijk en pijnlijk voor iedereen in hun omgeving. Voor hunzelf ook…Ze weten het niet altijd…maar soms ook wel. het doet zoveel pijn en een ieder is zo kwetsbaar daarin. Daar zijn we ons vaak niet van bewust..Als je wat vaker komt in huizen (tehuizen ) waar mensen (tijdelijk) wonen en iets meer oog “leert” te krijgen voor hun mimiek en uitstraling….kan het zomaar zijn dat je dingen kunnen gaan opvallen….dingen die je eerder niet zag bij hun…Tuurlijk! Ze hebben het daar goed. Er wordt fantastisch voor ze gezorgd!! De mensen doen echt heel goed werk en zijn o zo lief voor hun. Daar zal ik nooit een overtogen woord over zeggen. Ik heb een meer dan grote bewondering en respect voor hun.Maar ik kijk nog steeds naar de mens zelf…dat ben ik nu eenmaal gewend… ik heb daar vroeger gewerkt….(en heb nog steeds last van wat heimwee zeg maar 😉 )  Door de bezuinigingen en alles wat er toch veranderd is e.e.a toch niet zo als je het zou willen…Het wordt nooit helemaal optimaal….en de mensen die de dupe zijn zijn juist zij die niet volledig voor zich zelf kunnen opkomen. Dat geld voor de diverse tehuizen en ook voor de verzorgingstehuizen. De uitzonderingen daar gelaten…..Herman v.Veen zingt daar dit prachtige liedje over…..
 

 

Staren naar het water….

Gisteren plaatse ik deze foto op mijn Facebook en kreeg een geweldige reactie via een prive-bericht! Waar staart hij toch naar? Dart werd mij gevraagd…. Ja dat was eigenlijk ook wel een hele logische vraag. Waar stond Piet zo naar te staren? Wij waren met vakantie in Duitsland. Het Zwarte Woud zogezegd. Van te voren hadden we al bedacht dat we op zoek wilde naar het ontstaan van de Donaueschingen. Dat leek ons nu echt iets spectaculairs! Dat moest je toch echt gezien hebben nietwaar?Daarom hadden we daar een hele middag voor uitgetrokken! Drinken mee en een opgeladen camera op zak gingen we vol goede moed op pad!  We hadden er reuze veel zin in :-).  De bordjes goed gevolgd….En ja hoor daar zagen we iets van de Donau.  Maar ineens kwamen we bij een prachtige kerk …dat kon niet de bedoeling zijn…Er liepen daar wel meerdere mensen te zoeken en ze vroegen ook aan ons of wij iets wisten. Nee dus! Zoekende kwamen we plots bij een soort van trap…naar benden gegaan en YES daar was HET!! een pad naar beneden en dat was een soort van bron….met een simpel bordje erboven. De Donauquelle.

Zo klein hadden we het echt niet bedacht…er bubbelde iets heel af en toe….er lagen muntstukken op de bodem. en dat was het dan. Daar ontstond die hele grote Donau. Je kunt het je amper voorstellen. Daar staart Piet dus naar……We zijn er een tijdje blijven kijken en hebben een aantal foto’s gemaakt….Vond het wel indrukwekkend. Dat wel!!
Maar als je het niet weet en niet goed zoekt….loop je het zo maar voorbij…..

Donauquelle

Oude liefde….

Al weken lang stond deze morgen op de planning! Steeds kwam er ” iets ” tussen. Het leek wel of het gewoonweg niet mocht. Terwijl ik het zo graag wilde. Verheugde me er zo op!  Jullie kennen dat gevoel vast wel….Het is net zoiets als: nieuwe kleren kopen en ze dan in de kast moeten laten hangen totdat!! Nou zo was het ook met deze afspraak…ik had hem dan nog net niet gemaakt…maar wel in mijn hoofd ;-)Nu vandaag zou het er dan eindelijk van gaan komen! De zon scheen en ik voelde me sinds tijden weer eens fit genoeg om mijn stalen ros van stal te halen. Zo gezegd zo gedaan. De “stoute schoenen” aangetrokken en gebeld en ja hoor natuurlijk was ik van harte welkom!  Wat was het super gezellig!  Of ik er gisteren nog was geweest! Ik ken ze dan ook al heel wat jaartjes….deze lieve toffe mensen!! ( ik was denk ik 17 jaar…toen ik ze leerde kennen ) zou deze vriendschap voor geen goud willen missen!

kamer 14

Vanmorgen vroeg ging ik richting het umcu omdat de afgelopen paar weken was gebleken dat we de strijd tegen de voorhoofdholte-ontstekening helaas niet hadden gewonnen. Daarom was in overleg besloten dat het beter was om één en ander maar eens wat beter te gaan bekijken. Nadat ik de verplichte onderzoekjes had ondergaan 😉 besloot ik het dat ik nu net zo goed van de nood een vreugd kon maken en iemand met een bezoek kon gaan vereren! Er lag immers een vriendin van mij in het ziekenhuis ! Daarom ging ik snel even een mooi tijdschrift kopen en begaf mij naar de voor mij overbekende afdeling. Ik liep daar ogenschijnlijk rustig over de gang en toog naar kamer 14!!

Ging gewoon naar binnen en ontsmette mijn handen ( automatisme) keek naar buiten en toen ineens…

Flashback

Die zag ik even niet aankomen..WOW!

dat kwam even aan zag…BAM!!!

Dat had ik niet verwacht….dat dat zo hard naar binnen zou komen na al die jaren…ik zag mezelf ineens weer liggen..hoorde bijna de Thotatecpomp weer zuigen..pfssspfsss zo apart…
Probeerde het niet te laten merken.
Heb het wel benoemt…
Dat ik veel heb meegemaakt daar…Lang in die kamer gelegen. Hoorde zelfs dat er nog 2 mensen werken van toen. Ken nog een stuk van een gedicht wat ik destijds van hun heb gekregen.

Was zo bijzonder toen. Hun hebben mij door vele zware nachten heen gesleept. De nachten zijn het zwaarste..Dat weet menige zieke…De nachten daar komt soms geen einde aan…Alleen God kan je daar doorheen helpen. Hij is er ALTIJD .Heer waar dan heen …Tot U alleen!

Ja…Kamer 14..Als de muren konden spreken….menige traan heb ik daar gelaten…Maar ik mocht die kamer ook met een ander hart verlaten! Met dank aan mijn DONOR!!
X