LENTE @ Het Vogelhok :D

Inmiddels hebben we de nestkastjes weer in het vogelhok geplaatst…Hopelijk gaat het dit jaar beter dan vorig jaar. Toen liepen onze pogingen op jonge grasparkietjes uit op grote teleurstellingen van mijn kant…Het was echt een ware oorlog in het hok..We waren een paar keer een vogeltje verloren…en hadden een stelletje erbij gekocht. Dit ging helaas niet zonder enig gekibbel gepaard. Het pas gearriveerde stel werd niet zonder slag of stoot geduld in het hok…Het reeds aanwezige koppel duldde het nieuwe paar totaal niet! Er werd niet gevraagd naar paspoort o.i.d er brak een ware burgeroorlog uit…veertjes vlogen rond en bloed vloeide! Dit hadden we niet voorzien..Er werden eitjes genoeg gelegd, maar deze werden hardhandig verwijderd door de tegenpartij! Hoe sneu….! We hebben uiteindelijk de kastjes er maar uit gehaald en afgewacht of er iets van een wapenstilstand zou komen…dit lijkt er nu wel op. De nestkastjes hebben we nu zo opgehangen dat beide stelletjes een eigen plekje hebben.
Nu dus een nieuw jaar en nieuwe kansen.

Claudia de Breij – Mag ik dan bij jou….

Zaterdagmorgen….

Ze liep wat te drentelen…Haar man was het dorp even in gegaan. Het was nog zo heerlijk vroeg. Ze hadden de hele dag nog voor zichzelf. Wat een fijn vooruitzicht was dat toch. Maar ergens knaagde er “iets”in haar….Ze wist alleen niet wat…Kon er geen naam aan geven. Ze haalde haar schouders op en drukte het gevoel weg! Onzin! Niks van aantrekken, zij ook altijd met haar onderbuikgevoel….BAM! Daar ging de brievenbus! zo, die postbode was vroeg….Ze liep naar de gang en raapte de post op…Wat vreemd en zat een kaart bij die aan haar persoonlijk gericht was…De meeste post was tegenwoordig aan hun samen gericht…Ze nam het mee naar de kamer en opende de enveloppe…o, nee! Er zat een overlijdensbericht in…Ze keek naar de naam en stond verstomt….als aan de grond genageld….o, nee! Niet hij…dat kan niet waar zijn. Zo jong …..en zijn lieve vrouw en kindertjes..Ze wist even niet wat ze moest doen…Waarom was ze net nu alleen thuis? Dit bericht kwam heel hard aan…Het kwam zo dichtbij…Het confronteerde haar zo met haar eigen kwetsbaarheid….Gelukkig daar kwam haar man al aan en met een diepe zucht viel ze in zijn grote armen….

foto's….

Stilletjes zat ze op de grond…een hele grote berg met foto’s voor zich. Ze had ze al een hele tijd niet bekeken. Wat een herinneringen riepen deze foto’s allemaal wel niet op! Veel te veel om zo allemaal even te verwerken. Die ene tas kon ze deze dag wel bekijken. Dat waren de foto’s van haar eerdere baan, leuk waren die he? Met al die foto’s van de kinderen. Wat een lol heeft ze daar gehad en wat zou ze daar nog graag terug gaan. Werken daar was bijna elke dag één groot feest. Nooit was ze daar ook maar één dag met tegenzin naar haar werk gegaan. Maar helaas kon ze daar niet meer naar toe. Haar lichaam was daar niet meer toe in staat. Wat haar nu restte waren een schat aan kostbare herinneringen. Ze pakte het ene album ook en ze bekeek de foto”s van destijds. Och moet je dat haar eens zien… en die kopjes van die kinderen? Wat een schatjes waren het toch..Wat zou er van ze geworden zijn…Ze draaide zich om naar de andere tas met foto’s en wilde verder gaan…over haar wang druppelde een traan….