Iemand

Soms merk je dat jouw levenspad
naar het onbekende leidt
alwaar je iemand tegenkomt
die zomaar van haar tijd
een stukje met je delen wil.
Zij maakt jouw wereld open
voor nieuwe dingen op de weg
die je bezig bent te lopen.
Die iemand helpt je daar dan bij
verlicht je wankele dagen
bevestigt wat jouw “weten” is
geeft antwoord op je vragen
waardoor je groeit en sterker wordt
en dankbaar door mag geven
van ’t licht dat jouw werd aangereikt
door die “iemand” in je leven.

Lean on me….

Vorige week was de uitzending van Ik sta op tegen kanker! Daar werd dit lied gezongen. Kippevel krijg ik van dit lied. Jullie ook? Staan jullie ook op tegen Kanker? Welk lied is voor jullie heel speciaal….X Wilma.

Home.

Er is geen betere plaats  om te herstellen dat THUIS.

De operatie is me eerlijk gezegd nogal tegengevallen…Het gebeuren op zich stelt in verhouding met wat ik al heb gehad niet zo heel veel voor, zeggen ze… Maar ik vond van niet. Je moet je toch weer overgeven.Weer naar de o.k. weer onder narcose, naar het ziekenhuis,  de regie uit handen geven & dat is denk nu net datgene waar ik zo veel moeite mee heb. Dat overgeven aan andere.Niet meer zelf kunnen bepalen. Gelukkig had ik een schat van een anesthesist die mij goed begreep en voor de operatie nog bij me kwam en bleef. Hij ging nogmaals een gesprek met me aan totdat ik al dromende naar Rhodos vertrok. Maar toen ik éénmaal ontwaakte, wat een pijn! Poehé ….Gelukkig was daar het infuus met goede pijnbestrijding en dat maakte dat ik redelijk snel weer naar dromeland mocht vertrekken. Van de uitslaapkamer kan ik me niet veel meer herinneren. Werd pas goed wakker toen ik op de gang mijn dochter zag zitten met grote ogen, zo van:” Is alles wel goed met mijn moeder” en gelukkig kon ik haar zelf begroeten en mocht ze van
Erik al eerder mee naar mijn kamer. Al redelijk snel daarna was Piet er ook . Verder weet ik  er niet zo heel veel meer van. Wel dat ik het heel fijn vond dat ze er waren. Ook dat ik veel meer pijn had dan dat ik verwacht had. Er werd mij ’s avonds nog heel lief een warme maaltijd aangeboden….maar als ik ergens geen zin in had, dan was het dat wel. De geur alleen al maakte me nog zieker dan dat ik me al voelde. Misselijkheid en pijn streden om de eerste plaats, geen idee meer wie ik daar de hoofdprijs aan zou geven. de nacht was een nationale ramp. Voortdurend had ik de aandrang om te moeten plassen en dan kwam er amper iets uit…maar het geklauter om op de po te moeten was echt vreselijk. je moet je voorstellen, ik heb een jaap van  zo’n 12 cm op mijn buik , daar waar ook mijn litteken van mijn transplantatie zat, dat is weer opengemaakt dus het nieuwe litteken loopt van tussen mijn borsten naar beneden….en dan steeds  op de po, om de 3 kwartier. Dat schiet dus niet op. Pijn en aandrang voor het toilet, niet echt geweldig dus.De nachten in een ziekenhuis zijn echt het ergste…je slaapt slecht, gaat piekeren en komt niet tot rust…

Wat was ik blij dat het morgen was, de tweede dag ging het iets beter en zo krabbel je verder.  Gelukkig mocht ik op maandagavond met Piet mee naar huis en dat is zoveel beter! Echt opknappen doe je THUIS. Alle lieve mensen en verpleging niks tekort willen doen hoor, echt niet.  Want ze zijn en waren daar echt TOP! Maar ik ben zo blij weer thuis te zijn. Nog wel met pijnstillers en hechtingen enz..

Maar dat komt wel weer goed.

X

 

Breuk…

De afgelopen maanden stonden bij mij min of meer in het teken van een wachtlijst. Bij wie niet? Wie dan ook maar iets onder de leden heeft tegenwoordig word op een wachtlijst geplaatst, want zomaar even geholpen worden in de gezondheidszorg in er bijna niet meer bij. Nu wil het feit dat ik daar al vanaf februari af op stond, mij niet meer geduldiger maken. Ik ben al niet zo van het geduldige soort….En dat werd er de laatste tijd niet veel beter op. Ik had al een aantal keren  telefonisch overleg gehad met de desbetreffende afdeling, maar het mocht niet baten. Er was echt geen praten aan de chirurg in kwestie was of met vakantie of hij ging bijna weer. Zijn wachtlijst was/is gewoon enorm groot. Inmiddels had ik me er al bij neergelegd dat ik dit jaar dus niet meer aan de beurt zou komen. Daar ik nogal veel bezigheden buitenshuis heb momenteel in de vorm van allerlei vrijwilligerswerk & ik dus te kampen heb met een nogal uitpuilende agenda. kwam mij dit nu prima uit. En je raadt het al….De telefoon ging deze week, net nu het mij totaal NIET uitkomt.Ik mag mij deze vrijdag om kwart voor 8 melden in het UMCU op afd. D-4 Oost. Om me te laten opereren aan mijn littekenbreuk. Ik krijg dan een matje erin gelegd en daarna moet ik 8-10 dagen blijven?! Dan 6 weken rust! niet tillen enz…pffffff Echt wat voor mij.Maar het zal wel goed komen ja toch?