Al een hele tijd heb ik op de donderdagmiddag gesprekken in "een wachtkamer"…. Dat kun je zo hebben toch? In de meeste wachtkamers wordt vaak gezwegen, zo niet in de wachtkamer waar ik op de donderdagmiddag mijn tijd doorbreng. Ik neem altijd een boek mee, maar de laatste tijd kom ik bijna niet meer aan lezen toe.
In het begin toen ik daar kwam schrok ik!! Waar was ik in vredesnaam terecht gekomen…Moest ik daar echt zijn? Moest ik daar elke week zitten? Mijn dochter daar laten? Hoorde zij daar wel thuis…Nou dat wist ik zo net nog niet. Zo was mijn kind toch niet?
SCHOCKING!!
Dat zag je toch alleen maar op tv! In van die vreselijke documentaires…
Nu zullen jullie wel denken, van waar is dat dan?
Nou in overleg met mijn dochter mag ik nu vertellen, dat mijn dochter therapie volgt @ Rintveld.
Zij heeft een eetstoornis, genoemd: Boullimia.
Daarvoor gaat ze al een hele tijd naar therapie. En ik bewonder haar enorm om haar doorzettingsvermogen en haar wilskracht om deze strijd te winnen.
Ik ben supertrots op haar omdat ze deze strijd inderdaad gaat WINNEN!!
Wat is er zo schocking aan Rintveld…
Nou wat me daar als eerste opviel zijn de anorexia-patienten, die zien er veel zieker uit dan de bouillimia-patienten, maar dat zijn ze natuurlijk niet.Maar wel is het vreselijk confronterend als je daar komt en je ziet dat zo als je binnenkomt. Een ieder zit daar met zijn/haar kind in de wachtkamer…
Ik leer daar elke week zoveel, door met iedereen daar te praten. Mensen willen ook graag praten, ouders, maar ook de mensen zelf die daar (tijdelijk) zijn opgenomen en/of daar komen voor individuele en/of groepstherapie. Daar heb je eigenlijk nooit stilte in de wachtkamer.
Straks ga ik er weer naar toe samen met mijn dochter…misschien zit ik in de wachtkamer…misschien ben ik buiten en ga ik wandelen met wat andere ouders. Of we gaan buiten wat praten op een bankje in het zonnetje. We hebben tenslotte allemaal hetzelfde doel.
We willen onze kinderen gelukkig zien.
Perikelen 