laagje sneeuw…

30 -01-2012…de eerst sneeuw van dit jaar valt en heel Nederland is in rep & roer….Kilometers lange file’s. Gemopper tot en met…Niemand die nog kijkt naar de ongereptheid van die prachtige sneeuw….ook al is het maar een flinterdun laagje! Toen ik vanmorgen in alle vroegte even naar buiten keek was het werkelijk sprookjesachtig mooi. De wonderen van God zo tastbaar aanwezig. Je hoeft alleen maar je ogen te openen…Meer is er niet voor nodig 🙂 De schoonheid van de natuur is volop aanwezig. De luisterrijkheid van Zijn almacht spreekt in elk blaadje wat naar beneden dwarrelt..de sneeuwvlokjes die zich bijeen vergadert hebben op de dunne twijgjes en daar al flonkerend een kristal vormen ter ere van Zijn Grootheid zijn een aanbidden op zich….Hoe groot zijn zijn wonderen…maar belangrijk is: Wil je het zien….?

X Wilma.

 

 

 

 

 

 

Bij jou…

Bij jou ben ik thuis mijn lief.

bij jou heb ik mijn ziel gevonden.

Dat staat zo mooi in een boekje dat Piet & ik laatst samen hebben gekocht…En zo is het toch ook? Als je werkelijk van elkaar houdt? Dan is het toch goed om bij elkaar te zijn…Dan voel je niet meer de behoefte om er ’s avonds of in de weekends op uit te willen gaan…Ik vraag me dan ook oprecht af waar dat vandaan komt bij sommige andere mensen….die voortdurende behoefte om apart van elkaar weg te willen gaan…? Ligt dat nu werkelijk aan mij/ons? Zijn wij dan van die huismusjes aan het worden? Van die mensen die veel samen willen doen? Daar ook intens van genieten! Of hebben jullie dat ook….? Hoe het ook zij, ik voel me goed en thuis bij mijn lief….jij ook?

Zomaar een zondagmiddag…

Terwijl de wind buiten stevig tekeer gaat, zit ik aan de tafel wat te tikken op mijn lappie…Gelukkig doet hij het weer als vanouds. De afgelopen week is hij een even weggeweest. hij vertoonde rare kuren! Ik kon niet meer inloggen op mijn eigen account. Daar was ik helemaal niet blij mee. Gelukkig kon Peter hem maken en bleek de schade achteraf mee te vallen. Al mijn foto’s staan er zelfs nog op. Dit tot mijn grote vreugde. Gisteravond naar Familieportret gekeken. Mijke was er in…Was een erg mooie aflevering en het deed me veel…Ik ken haar goed en we lagen samen in het ziekenhuis destijds…Veel herkenning dan ook, vond het zo mooi en fijn om haar ouders en zus weer te zien. Echt een prachtige aflevering…Een mooi document en ik hoop dat het veel mensen over de streep mag trekken om ook DONOR te worden.

ttp://www.rtl.nl/xl/#/u/89a14e9d-2832-326b-8872-51c169d3b5d0

Zelf ben ik nog naar het umcu geweest voor wat onderzoeken…zoals het er nu voorstaat gaat het goed met me 🙂 . Dat willen we graag zo houden ! Ben druk met mijn vrijwilligerswerk bij World Vision. Daarnaast probeer ik weer wat conditie op te bouwen…dat gaat de éne dag beter dan de andere. Maar zo heel zachtjes aan kom ik wel weer op het peil van voor de operatie uit. Het gaat alleen wat minder snel dan ik had gedacht….Maar komen niet alle goede dingen langzaam ;-).

X Wilma.

Vingerafdruk

Soms het ik het gevoel dat ik nu pas toe kom aan het verwerken van de dingen die de afgelopen jaren zijn gebeurd in mijn leven….Juist nu, nu alles tot rust is gekomen. Eindelijk gaat het “normaal” in mijn leven. Wat is eigenlijk “normaal” …? Ik merk het aan de dromen die ik heb… Ik probeer ze een plekje te geven…soms schrijf ik ze op, merk dat dat oplucht. hoe raar ze ook zijn 😉 Heb veel aan een boekje wat ik jaren terug heb gekocht,. het heet vingerafdruk van verdriet. Gaat over rouwverwerking….Want ook al is er dan niet echt iemand overleden, toch maak je een soort van rouwproces door….en in dit boekje staan dingen beschreven waar ik heel veel aan heb….

Een gedicht schrijf ik hier neer…

Als de golven van de zee.

Soms overvalt mij dat waarom.

Het valt als een strik om mij heen.

Ik kom er niet uit.

Het waarom verstikt me haast,

sluit me af.

Trekt me naar beneden,

maakt me razend.

Niemand

die het waarom kan geven.

Geen mens…

geen God.

Elk daarom sluit me verder af.

 

In mijn waarom ben ik alleen.

Langzaam aan drijft de bui over.

Het waarom verliest zijn greep over mij.

een daarom is er niet gekomen,

maar wel “hoe nu verder?

Wie ben ik nu:?

Hoe ga ik door?

Mijn waarom verandert

in een waartoe.

Stap voor stap.

Vind ik mijn weg verder met mijn verlies en met mijn kansen.

Niet berusting is mijn antwoord,

maar aanvaarding.:

een nieuwe weg aanvaarden en zo mijn nieuwe bestemming vinden.

Een lotgenote,.

(Uit een vingerafdruk, Manu Keirse)

 

 

Gevecht…

De afgelopen weken zijn in een roes voorbij gegaan….Ze waren meer in het ziekenhuis dan thuis. Wat was het zwaar!! Maar ze hadden maar één doel voor ogen. Dat er een Donor mocht komen voor hun kind. Dan zou alles goed komen. Dan zou het beter gaan…Dan waren er geen zorgen meer..Wat een ritjes hadden ze inmiddels afgelegd , ze waren niet meer op één hand te tellen…de auto reed bijna als vanzelf de weg…En ineens was daar het verlossende telefoontje! Yes er was een Donor! Nu zou het goed komen. Eindelijk. Even leek alles beter te gaan, er was licht, het ging beter met hem….er was weer hoop op een toekomst. Toen sloeg de hoop om in wanhoop, de koorts sloeg toe , zijn lichaam had al zoveel te verduren gehad…was zo verzwakt…en hij had zoveel geleden..hij had te lang moeten wachten op een Donor…Duizenden vragen schieten er dan door je hoofd…vragen waar je geen antwoord op krijgt…waarom? en moet dit nou…een gevecht wat niet te winnen lijkt..het duurt lang en word steeds zwaarder…uiteindelijk gaat het bergafwaarts en glijdt het leven weg uit hem….het aardse leven….hoe moeilijk ook…afscheid nemen is zo zwaar…zo jong nog….hij had nog een heel leven voor zich….Had hem zoveel meer gegund…Maar God had anders beslist..God is getrouw, Zijn plannen falen niet. Hij kiest de Zijne uit.Hij roept die allen…X